Blijven slapen

Of ik wil blijven slapen vraagt de verpleegkundige. Ik schrik er een beetje van. Blijven slapen? Ik kijk om me heen in de kamer. Gevuld met een groot bed waar jij in ligt, toeters en bellen en verder weinig ruimte. Bovendien….blijven slapen….dat is toch alleen in hele ernstige situaties? Gisteren nog vroeg een collega verpleegkundige mij een uitgebreide vragenlijst in te vullen op de tablet. Over waar je naartoe wilt na ontslag, welke zorg je dan nodig hebt, wat je verwachtingen zijn. Toen ik vroeg of dat niet wat al te enthousiast en voorbarig was kreeg ik terug dat het Protocol is. Mijn logica, mijn rebel, ik legde ze het zwijgen op voor ze konden reageren en vulde de vragen in, zodat het vinkje gezet kon worden en het systeem verder kon. Mijn belang lag immers bij continue zorg voor jou in plaats van administratieve zaken als Protocollen. Zodra iemand 112 belt word je overgenomen door het systeem. Mensen die je totaal niet kennen doen hun uiterste best zo goed mogelijk voor je te zorgen, heel fijn. Het ziekenhuis is ook een groot bedrijf waar men dagelijks de risico’s en belangen afweegt, ik snap dat. Zonder dat ik heb gesolliciteerd mag ik plotseling meewerken in dat bedrijf. ‘we gaan niet reanimeren, dit zijn onze bezoektijden, lees deze folder maar, graag deze vragenlijst invullen’. Elke dag verschijnt er een andere arts aan het bed. Nooit alleen. De tweede persoon noteert alles wat ik zeg. Vast niet omdat de arts zo’n belabberd handschrift heeft. Het is een achtbaan. En dan moet ik binnen 24 uur schakelen van vragen over zorg na ontslag naar de vraag of ik wil blijven slapen. Ik weet niet eens of je doorhebt dat ik er ben. Toen je tweede moeder aan je bed zat, degene die jou heeft grootgebracht, deed je niet eens je ogen open. Wel reageerde je nog toen ze je vroeg in haar hand te knijpen. Dus ik mag blijven slapen. Dat is buiten de bezoektijden natuurlijk. Ik kijk de verpleegkundige aan. ‘Als je het wilt maken we ruimte en schuiven we er een bed bij’ zegt hij. Ik luister…..het klinkt als een welgemeend aanbod, zonder achterliggend Protocol, maar een menselijk aanbod vanuit medeleven. Zo’n aanbod sla ik natuurlijk niet af.