Vanmorgen werd ik wakker met een vredig gevoel, de tegenhanger van het crisisgevoel. Ze horen bij elkaar. Net als verdriet en liefde. De zon scheen en tijdens het wandelen met de hond kwam ik nauwelijks mensen tegen. De wereld lijkt even stil te staan, terwijl het tegelijk voelt alsof er iets groots gaande is. Om mij heen leggen mensen hun werkzaamheden neer, ontstaat er ruimte voor creativiteit. Het is zoals het is, die gedachte schiet door me heen.
Als de wereld stil lijkt te staan…dat gevoel heb je ook als een dierbare overlijdt. Het is dat gevoel wat heeft gemaakt dat ik het vak van uitvaartbegeleider heb gekozen. Omdat het een magisch gevoel is. Je kunt er alle kanten mee op. De uitvaartbranche wordt ook geconfronteerd met maatregelen. Naast de fysieke afstand en het geen handen schudden mogen er maximaal 30 mensen bij een uitvaart aanwezig zijn. Maximaal 30 mensen. Dat klinkt als weinig, hoe gaan we dat doen? In Assen heb je rouwcentrum De Boskamp. Met toen ik begon twee zalen, inmiddels zijn het er drie. De Meanderzaal biedt ruimte aan maximaal 30 mensen. Toen ik begon leek het me wijsheid daar te starten. Klein, eenvoudig, niet meteen groots. Het bleek een verkeerde aanname. Kleinschalig is niet altijd eenvoudiger als groots. Integendeel. In een groot gezelschap kun je opgaan in de massa. Een klein gezelschap heeft een hele andere dynamiek. Je moet echt aanwezig zijn, het vraagt om aandacht. Afscheid nemen in kleine kring vraagt om aandacht en creativiteit van mij, als uitvaartbegeleider. Vraagt om moed en inspanning van de mensen die niet fysiek aanwezig kunnen zijn. Er zijn diverse mogelijkheden om een afscheid online te volgen, tegelijk vraagt het om andere manieren van steun betuigen, meeleven. Ook in deze tijd ben ik er om samen stil te staan, manieren te bedenken om een mooi en waardevol afscheid te organiseren. Vragen te beantwoorden en te accepteren dat het is zoals het is.
Comments