Een jaar voorbij...

Vandaag draag ik jouw spijkerbroek. Het lag nog in mijn kast en ik pas het precies. Jouw spijkerbroek met het logo van Paramassaroute op je broekzak. Wat had je een mooie praktijk opgebouwd, met eigen handen. Hoewel je niet zou willen dat ik dat zou zeggen want je deed het niet alleen zei je altijd. Je kreeg hulp van je gidsen die boven waren. Nu zijn jullie boven weer samen. Het is vandaag precies een jaar geleden dat je van de aarde verdween. Ik zie het zo nog voor me hoe je hebt gevochten de laatste dagen om hier te blijven en hoe snel je ging toen je eenmaal wist dat het je tijd was. Jij had die eerste avond na je hersenbloeding al afscheid genomen van mij, ik was nog overrompeld door de hele situatie. Meerdere malen in het afgelopen jaar heb ik gedacht dat je terug kwam. Ik herkende de tijd na het overlijden van mijn broer, ook toen dacht ik dat. Ik zag het dan voor me, hoe je binnenkwam, helemaal verwaaid en verregend, omdat je de weg kwijt was geraakt, maar er nu weer was. En wat heb ik een moeite gehad om je spullen weg te doen. Achter in de schuur hingen nog tekeningen van de boot, lagen nog houten kozijnen die je aan het maken was voor de ramen van de boot. Hartverscheurend vond ik het, jouw passie en tijd zat er in. Hoe vaak heb ik niet gezien dat je met veel aandacht en precisie bezig was iets te maken. Gezien hoe inventief en geduldig je was. Je ene pols kon je niet goed bewegen vanwege reuma, maar je wilskracht werkte voor minstens twee. Als ik even niet weet wat te doen kijk ik naar je foto. Jouw helderblauwe ogen. Dan zie ik je lachend voor me. ‘Het zijn aardse probleempjes, wees lief voor elkaar, dat is alles’ krijg ik vaak terug. Net als toen je hier was zorg je ervoor dat het me goed gaat, heb je nieuwe mensen op mijn pad gezet. Als gezin zeggen we nog vaak….Andrè zou nu zeggen….life is easy if you know the way. Niet vechten met dingen die je toch niet kunt veranderen. Accepteren wat is. We gaan vandaag een traditie voortzetten die jij hebt ingezet. Immers alles wat overblijft zijn de herinneringen aan wie je was en hoe je was. Ik ben dankbaar voor de zeven jaren samen, ze hebben me zoveel gebracht. Ik ga ook verder met mijn leven. Het is nu anders, er zijn nieuwe avonturen te beleven. Lief zijn voor elkaar, dat is wat jij achterlaat, daar blijven we aan denken.