Herfst

Met bakken komt het uit de lucht, ik hoor de regen tikken op het dak en tegen het raam. En eigenlijk vind ik het niet erg, want de afgelopen tijden met mooi weer waren soms ook pittig. Steeds weer zag ik de beelden voor me hoe we dan samen op de camping waren, vooral jouw geliefde plek. We hadden een zelfde ritme. Op tijd slapen en 's morgens weer vroeg wakker. Jij stond altijd als eerste op. Op de camping was het vijf stappen en dan stond je al buiten, met blote voeten in het gras. Altijd was er genoeg voorraad aanwezig in de keuken. Jij begon dan meteen met broodjes bakken, eitjes koken, koffie maken. Ach, ik weet het nog zo goed. Als het nog frisjes was zaten we binnen, niet dat jij het dan koud had, maar meer omdat ik dat fijner vond. Bij mooi weer zaten we buiten. Jij sneed de broodjes, schonk de koffie. Naast dat je een echte doener was met veel mannelijke energie was je ook altijd heel zorgzaam en zacht. Al die beelden kwamen langs de afgelopen tijd, ook het beeld van hoe ik je uiteindelijk vond, na je herseninfarct, op diezelfde camping. Die sterke man, die bezige man, een harde werker, boordevol energie, zo gedreven om mensen van hun klachten af te helpen, zo succesvol daarin ook. Je verbaasde jezelf er weleens over dat je zo graag mijn hand vasthield, dat kende je niet van jezelf, maar wij liepen vaak hand-in-hand. Ook als ik nu naar je foto kijk hoor ik je zeggen dat je mijn hand vasthoudt, dat ik door moet gaan met mijn werk en mijn leven. En nu regent het, de beelden kunnen vervagen, plaatsmaken voor iets anders. We maken er nu al grappen over hoe jij waarschijnlijk in gedachten al bezig zou zijn met het Kerstdiner. Heel vaak hebben we als jouw naasten de afgelopen tijd tegen elkaar gezegd....André zou nu dit zeggen, hij zou nu dit doen....Het is precies die saamhorigheid die jij altijd bewerkstelligde en waar je nu nog steeds voor zorgt....