Eigenlijk had ik er geen rekening mee gehouden. Ik ging een weekeindje randstad doen bij mijn dochter. De vorige keer was dat o.a. een dagje Utrecht, nu zouden we haar woonomgeving meer verkennen. Prachtig, zonnig weer dus we gingen er op uit. Het Markemeer is dichtbij dus daar ging de rit naartoe. En toen gebeurde het. Kijkend naar het uitgestrekte water, de bootjes, de geur, de wind kwamen de herinneringen boven. Hoe jij hield van het water, van alles wat je op en in het water kunt doen. Behalve zwemmen, daar had je niks mee. Samen een terrasje aandoen, een visje eten. Deze weken zouden we gaan varen, net als vorig jaar om deze tijd. 'André heeft altijd mooi weer' was jouw motto en ook deze keer bleek dat waar. Een briefje met de maten van de keukenlades die je in de boot zou maken ligt op mijn bureau, gevonden in een schetsboekje. Alles uitgedacht en opgemeten. Het gaat er niet van komen. De boot gaat niet door jou afgetimmerd worden en dit jaar is er geen vakantie, volgend jaar zien we wel weer. Al rijdend komen de tranen. En ook als we plaatsnemen op een terrasje aan het water zijn ze daar. Uitkijkend over de haven bestellen we appeltaart. Iets wat wij samen altijd deden. Vaak bleek het een diepvriesversie, nog koud en vochtig. Op den duur vroegen we eerst of ze een diepvriespunt zouden serveren of een warme, huisgemaakte. Met slagroom.....doe gek. Thuis is het prima en vertrouwd. Er op uit trekkend kunnen de herinneringen zomaar voor mijn neus tevoorschijn komen. Prima, want ze zijn goed en warm. Ook verdrietig omdat wat geweest is voorbij is en nooit meer terug zal komen. Alles is voorgoed anders.
Opmerkingen