Ze weten het zeker, ze gaan niks zeggen. Oh nee, zeker niet. Spreken in het openbaar, met een publiek dat je niet heel bekend is en dan ook nog over iets wat gevoelig ligt en dichtbij komt. Nee, volstrekt niet. Dat is wat mijn dochters zeggen als ik zeg dat ik zeker ga spreken tijdens het afscheid. Het is prima, niemand vraagt het van je, kijk door de loop van de dagen maar wat goed voelt en of en wat je iets wil doen antwoord ik. Ik schrijf mijn tekst in één ademzucht, 's morgens vroeg. Kies een invalshoek van binnenuit waarvan ik voel dat het benoemd moet worden. En dan komen ze, een voor een. Beiden hebben een A4tje geschreven, onafhankelijk van elkaar en zonder bij mij te checken of en wat ik er wat van vind. Beiden hebben dezelfde invalshoek gekozen: dankbaarheid. Omdat hij veel impact in hun leven heeft gehad. Het was in het begin nog even wennen. Zeker tijdens de eerste keren samen uit eten. Een paar biertjes zorgden altijd voor reuring. Hun fronsende wenkbrauwen in het begin veranderden later in herkenning en berusting. Door de jaren heen ervaarden ze dat ze hem alles konden vragen, hij altijd een tip of advies had.
Zagen ze hoe we een team vormden waar ze op konden rekenen. Met hun plannen, verhuizingen, gezellige avonden en uitjes, hij was de stabiele factor die nieuwe ideeën en voorstellen stimuleerde.
Zijn warmte en spontaniteit groeide tot knuffels bij binnenkomst en bij vertrek. De kleine dingetjes die hij zo vanzelfsprekend voor mij deed, ze vielen hen op, ze zagen en voelden hoe onvoorwaardelijke liefde eruit ziet. En dus stonden ze daar, hun zelfgeschreven tekst voor te lezen. Met een lach en een traan. Met woorden doordrenkt van dankbaarheid. Dat hij een aantal jaren in hun leven was, roerige jaren, waarin ze veel beleefden en meemaakten. Met hem als rots in de branding, ze wisten dat ze op hem konden rekenen, hij hen niet in de steek zou laten, maar hen altijd vertelde hoe mooi en speciaal ze waren. Kanjers zijn het, samen gaan we door en steunen elkaar. Halen herinneringen op, drinken ijskoffie als nooit tevoren en zetten stappen op ons eigen tempo.
Comments