Troostvogel

De mensen van het dorp kennen de vogel. Met zijn mooie gekleurde veren en grote snavel. Al vele jaren vliegt de vogel over het dorp. Soms hoog, dan weer laag. Hij strooit met veertjes als hij weet dat er verdriet is. Mooie, gekleurde veertjes die bedoelt zijn als troost voor de mensen. Die boodschappen van boven komen brengen. “Je mag gewoon huilen als je verdrietig bent, ik ben bij je en troost je”.

Maar dan, op een dag, komt er een bezoeker naar het dorp. Hij ziet ook de mooie, gekleurde vogel vliegen. Soms hoog, soms laag. Soms boven het dorp en soms ergens anders. Hij heeft een idee. “Waarom vangen jullie de vogel niet en doen hem in een kooi. Dan kan hij niet meer wegvliegen en is altijd bij jullie”. De mensen van dorp lijkt het ook een goed idee, dan is de vogel die hen troost biedt immers altijd bij hen. Ze zoeken een lang touw en gooien deze om de nek van de vogel. Ze vangen hem en stoppen hem in een mooie, gouden kooi. De vogel schrikt er van, hij kan zijn mooie, gekleurde vleugels haast niet meer bewegen. Hij ziet de mensen maar hij kan geen veertjes meer laten vallen als hij rondvliegt om de mensen te troosten.Hij wordt stil. De kleuren van zijn vleugels verdwijnen langzaam en hij wordt verdrietig. Ook de mensen in het dorp zijn verdrietig.Totdat er op een dag onweer komt vanuit de hemel. Een bliksemflits komt tegen de gouden kooi en deze springt open. De vogel kijkt verschrikt maar merkt dat hij plotseling weer kan bewegen. Hij slaat zijn vleugels uit en vliegt weer weg. Hoog de lucht in, blij en gelukkig. En als het nodig is vliegt hij over het dorp en laat weer veertjes vallen om de mensen troost te geven. De mensen voelen dat het beter is zo…. Dit verhaal hoorden we tijdens de uitvaart van een bijzondere vrouw. De mensen die jarenlang vlakbij haar hebben gewoond vangen veertjes op die worden rondgestrooid.Als we aankomen bij haar graf kijk ik op de grond. Vlak naast het graf ligt een mooie veer....